...kunnen uitkijken naar vrijdagavond.”

- 6 juni 2023





Charlotte de Beus (1997) is schrijver, performer en programmamaker.









Charlotte studeerde moderne literatuur aan de Universiteit Leiden en cultuurwetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam.  

Zij rondde de master Kunst, cultuur en politiek af met een onderzoek naar prikkelarme toegankelijkheid in de culturele sector.









Na zelf een zware hersenschudding opgelopen
te hebben, vroeg zij zich af: wat is er nodig om musea, theaters en festivals toegankelijker te maken voor mensen met een lagere tolerantie voor prikkels? Want juist als je ziek bent of niet lekker in je vel zit, kan kunst zo waardevol zijn.

Nu zet zij zich als adviseur, spreker en vooral
als ervaringsdeskundige in voor prikkelarm cultuuraanbod.







Benefietontbijt HersenstichtingSpreker. Performance over het herstellen van een hersenschudding en de helende werking van kunst. Benefietontbijt Hersenstichting (2023).
Foto’s door: Jaimee Korbee.








Prikkelarm popconcert De Nobel
Programmamaker. Ontwikkelen van het eerste prikkelarme popconcert: Melle Prikkelarm (2023).
Foto’s door: Par-pa fotografie.





Kunst op Recept
Workshopdocent. Creatieve coaching van mensen met overprikkelingsklachten, Kunst op Recept Leiden (2023).
Foto door: Jared Meijer.






Het Nationale Theater/ Stichting Onbeperkt Genieten
Onderzoeker. Ontwikkelen van prikkelarme voorbereidingsdocumenten voor Het Nationale Theater.


“Ik vraag niet veel:

wakker worden zonder hoofdpijn,
jonge graskaas van de markt...









Het liefst schrijft Charlotte over datgene wat doorgaat bij stilstand:

“de seizoenen in een verstild landschap,
de geluiden in een slapeloze nacht,
de bewegingen in een lichaam dat gedwongen is stilgevallen.”





Waaraan te denken om van de winter te kunnen houden.
Poeziefilm. Geselecteerd voor het Nederlands Poeziefilm Festival (2023) en in competitie voor de NPF-award.
Video door: Ralph Schoonenboom.





Door aanhoudende klachten na een hersenschudding lopen de thema’s langdurige ziekte, eenzaamheid en herstel als een lichamelijke rode draad door dat wat Charlotte maakt. Ze vertelt haar verhaal in poëzie,
maar gebruikt audio en film als medium.

Er wordt er in haar werk vaak een spel gespeeld met
de literaire regels van metafictie en autofictie.





Waaraan te denken om van de winter te kunnen houden
Raamexpositie. TROEF Leiden (2023).








De maakbaarheid van een kunstenaar/ de wording van een heilige
Performance. Limited Edition bij de film Chronicles of a Wandering Saint, Leiden International Film Festival (2023), Trianon Theater Leiden.







Fotosynthese
Audiogedicht. Onderdeel van de expositie Leaves Left (2023), Art Science, Hortus Botanicus Leiden.










[Schaduw]gedicht
Grafisch gedicht. Onderdeel van de expositie Voor de Vorm (2023), Stadhuis Leiden.
Grafisch ontwerp door: Julia July. Inkt op kalkpapier.







Het rood achter de zon
Publicatie. In: Kluger Hans 44, themanumer Blur (2023).


‘Ook Raf Njotea laat je als peetouder van #44 Blur weten wat zijn favoriete teksten waren. “Er waren een paar teksten die er voor mij uitsprongen. Ik ben uiteindelijk gegaan voor ******* (onder embargo, nvdr.) en het rood achter de zon van Charlotte De Beus.”

“In deze tekst wordt de tijd uiteen- en dooreengesmeerd door iemand die op zoek is naar houvast en naar zichzelf. De in elkaar overlopende zinnen dragen het thema ‘Blur’ tekstueel uit. Maar blurry is ook je zicht wanneer je naar de zon kijkt, blurry is wat je voelt wanneer je net wakker bent na een te groot stuk door de dag te hebben geslapen, blurry is het denken aan de oneindigheid van de intergalactische soep die de kosmos is. Al die beelden zitten in ‘het rood achter de zon’. Op een meanderende associatieve flow springen we van beeld naar beeld en van gevoel naar gevoel, om in your face te eindigen met die existentiële vraag.”














’










Theater leert mij kijken door jouw ogen
Poëzieposter. In opdracht van Het Nationale Theater ter gelegenheid van Gedichtendag (2023).
Illustratie door: Anna June.
hier te koop →




Mensen Zeggen Dingen
Performance. De Nobel Leiden (2022).
Foto’s door: Rosa Quist.





Niet zomaar een bos maar het bos in mijn hoofd
Shortlist verhalenwedstrijd International Literature Festival Utrecht (2022), TivoliVredenburg Utrecht.


  • ‘
  • Niet zomaar een bos

  • Op vrijdag 13 augustus vliegt er een parasol tegen mijn hoofd. 

  • Het is de warmste dag van het jaar,
    ik ben net als de rest van het land op het strand,
    en de punt van de parasol boort zich van achteren precies in het midden van mijn schedel.

    • Op vrijdag 13 augustus vliegt er een parasol tegen mijn hoofd. 

    • Het is de warmste dag van het jaar, 
      ik ben net als de rest van het land op het strand, 
      en de punt van de parasol boort zich van achteren precies in het midden van mijn schedel. 

    • Sindsdien woon ik in een donker, winters woud 
      met gitzwarte eekhoorns en een scheve horizon. 
    • Er zijn binnenvallende strepen licht om mij slapend tegenaan te nestelen 
      en er zijn vossen met zachte grijze vachten die zich laten aaien. 

    • Er is niets om bang voor te zijn, buiten mijn eigen lichaam.

    •  Het is vreemd dat ik nooit eerder heb gehoord over dit bos, 
      er nog nooit foto’s van voorbij zag komen op Instagram. Want het is er prachtig. 

    • Zo diep dennengroen dat het duizelt voor je ogen, 
      zo stil dat elk geluid uit elkaar spat van eenzaamheid.
      Ik zou je willen uitleggen hoe het hier is,
      maar er is niemand die nog reageert op de klanken
      die uit mij komen.



    hier vollledig te lezen →









    Een vertrouwd lichaam om in samen te zijn
    Publicatie. Op: Hard//hoofd (2021).
    Beeld door: Cheyenne Goudswaard.


    • ‘
      Middernachtstad

    • .


































    hier te lezen →


                
                   Huizen worden doorzichtig als mensen
        erin slapen. Ik kan alle achterkanten van
        de stad zien omdat ik altijd precies
        in het midden waak.

        Mijn ledematen zijn de infrastructuur
        van de haperende nacht. Dit lichaam
        een onbetrouwbare woning voor dak-
        loze gedachtes.

        Over mijn wimpers rijden treinen met
        valeriaan als brandstof. Bij aankomst
        in mijn hoofd betreed ik de stad zoals
        ik haar het liefst herinner.

        Gewillig, wendbaar en altijd weer gretig
        happen naar haar vormen, haar makers
        en maskers. De ongecompliceerdheid
        van oude patronen.

        Alle hele uren voorspellen trage klanken
        in haar een verzoening van mijn lichaam
        en bonkende hoofd in de waterige
        ochtendzon.

        Toch ontwaak ik telkens als toeschouwer
        van de dag, passagier op het perron van
        de rumoerige stad met volle huizen en
        vergeten verwekkers.

        Het krioelt in mij van stukken kinderen
        die alle hoeken van de stad zichzelf
        willen noemen. Maar losse ledematen
        zijn nog geen lichaam.
        ’



      Zie meer →


      portfolio
      bio